نیمروز ای سوتگن زارین وطن

استارين چم تي تيري پيكان انت

گرمنا بلگنت، مني خطا زيان كنت

ستارگان چشمانت پيكان تير را مانند؛

چون بر من اصابت كنند؛ نابودم ميگردانند.

تي دو كين آبرو واب چو شامارا

خنجرانت تيزين، په مني جانا

ابروان دم شاه مار مانندت

چون خنجر براني در جان منند

تي گوري ديما باگ و باگزارانت

تي دوگين گهودان باگي انار انت

تخت سينه ات باغ و باغزار است

دو پستانت انارستان آنند.

تي دوگين گهودان باگي انار انت

پته ارزان انت؛ په منو گران انت

دو سينه ات انارستان اند

براي تو ارزشي ندارند؛ ولي براي من پر بهايند.

جامه گي دوچي دامني نخش كن

من شته زارن، ناگوات وش كن

دامن پيرهني را كه برايت ميدوزي، منقش بساز؛

و من آزرده دل را راضی كن!

آسمان ديما جمري شينكي

بورجاني دستا، سوري آدينكي

ابرها در آسمان پخش گرديده اند؛

عزيز من آيينه عروسي (قاب طلايي) در دست دارد.

آسمانِ نودان شما بكنت تيمار

بارگي دردان كرته منا بيمار

ابر های آسمان! تيمارداري ام كنید؛

که درد عزيزان بيمارم كرده است.

ته خطي ديم بدي من و ته وانين

تي دل حالا من و ته زانين

نامه بفرست كه تا خودم بخوانم

و از حال دل تو باخبر گردم

جامه گي دوچيت زيب دنت تويي

بركين بيکان ترينز انت بويي

پيرهني را كه برايت دوخته ميشود؛ یخن زیبایی دارد.

کاکل هایت به هر سو عطر خواهد افشاند.

جامه گي دوچي گري نا دوچ انت

گاکه دي ديم بدي آخري روچ انت

پيرهني را كه ميدوزي؛ دامنش نادوز است؛

كاغذي بفرست كه روز آخرين من است.

سر مني درد كرت گون سري پوستا

دل مني منته په مني دوستا

سرم چنان درد كرد كه مغزم را باخبر ساخت

براي دوست دلم در تپش است.

موتري گوريت روت په ماكوها

گوات شمال كيشيت كاريتي بوها

آواز موتريست كه به سوي كوه ها ميشتابد؛

نسيم بوي ترا به من آرد.

تي دپ و دندان چون جوهردارانت

شيپگ ين پوزتي چون په جا سوارانت

لب و دندان تو آبدار اند.

بيني بلندت بسی موزون است.